113. dziś śniadania nie będzie

Napisałam tego posta jeszcze wczoraj wieczorem i nawet przez przypadek opublikowałam. Dzisiaj jednak śniadania nie będzie. Ironia losu - biorąc pod uwagę fakt, o czym jest cały wpis. Kiedy go pisałam, wszystko było w porządku. A potem wylądowałam nieprzytomna na pogotowiu. Publikuję jednak moje wczorajsze rozważania w takiej wersji, w jakiej je zapisałam.

Na drugą część tagu będzie jeszcze czas odpowiedzieć, a żeby napisać kilka słów dotyczących świąt to chyba już ostatni dzwonek. Będzie dłużej niż zwykle, więc jeżeli wydaje Ci się, że Ciebie to nie dotyczy albo po prostu masz ochotę napisać, jak pyszne śniadanie zjadłam (to będzie jednak dzisiaj wyjątkowo trudne), możesz zakończyć czytanie posta właśnie w tym miejscu.

Wiem, że jest dużo osób prowadzących blogi śniadaniowe, które zmagają się z zaburzeniami odżywiania. Przeglądając Wasze wpisy zauważyłam, że część napisała już otwarcie o swoich obawach związanych ze świątecznymi pokusami, a te, które tego nie zrobiły - pewnie również przeżywają wewnętrzne rozterki. Sama przechodziłam przez ED - całe gimnazjum walczyłam z bulimią, więc dobrze rozumiem, jakie to trudne. Jednak święta to wyjątkowy czas i jedyny taki moment w roku, żeby móc cieszyć się tą wspaniałą, rodzinną atmosferą. I przede wszystkim atmosferą, a nie jedzeniem. To nie ono jest przecież w święta najważniejsze i nie powinniśmy dopuścić, by ciągłe myślenie o nim je zdominowało. Jednak święta to również jedyna w ciągu tych 365 dni okazja do spróbowania potraw, które tak wyjątkowo smakują tylko o tej porze roku. Nie podejmujcie więc decyzji, których mogłybyście potem żałować. Ja jako głupia 13-latka zrobiłam chyba jedną z bardziej bezmyślnych rzeczy w moim życiu i wstydzę się tego do tej pory - zaraz po wigilijnej kolacji poszłam do toalety i bezceremonialnie zwymiotowałam wszystko, co w jej trakcie zjadłam. Jest mi tym bardziej głupio, bo nie był to przecież zwykły posiłek jak każdy inny, a jednak wieczerza przed narodzinami Chrystusa. Proszę Was, nie popełnijcie zatem podobnych błędów. Zapomnijcie przynajmniej na te kilka dni o wykutych na pamięć tabelach kalorycznych i wartościach odżywczych i cieszcie się rodzinną atmosferą. Nie psujcie świąt i sobie, i przede wszystkim swoim bliskim. Ja, choć na co dzień nie wyobrażam sobie żywić się w podobny sposób do mojej rodziny, w ten jedyny w roku wieczór zamierzam jeść dokładnie to, co wszyscy inni. Ociekającego tłuszczem karpia z białą jak śnieg chałką, barszcz z kupnymi uszkami i zabielaną do bólu grzybową z makaronem. I popiję wszystko równie kalorycznym winem i okropnie przesłodzonym kompotem z suszonych owoców, które potem zresztą zjem, żeby już kompletnie nie móc się ruszać. Dokładnie tak samo zrobiłam też rok temu, kiedy mimo krótkiego (na szczęście) epizodu z anoreksją za bardzo zależało mi na szczęściu moich bliskich, żeby tak po prostu to wszystko spieprzyć swoimi egoistycznymi zapędami. Nie namawiam oczywiście do przyjęcia biernej, altruistycznej wręcz postawy i jedzenia wszystkiego, co podetkną nam pod nos, ale przede wszystkim do świadomego podejmowania decyzji. Można przecież spróbować wszystkich długo wyczekiwanych świątecznych potraw, ale kierując się przy tym zdrowym rozsądkiem i szanując realne potrzeby swojego organizmu, i uniknąć dzięki temu wyrzutów sumienia. Jeszcze raz proszę - nie pozwólcie, by to jedzenie było najważniejsze w te święta. Niech umila Wam te magiczne chwile spędzane z bliskimi, a nie staje się celem samym w sobie. Nie odbierajcie mamie czy babci tej radości z obserwowania, jak innym smakują przyrządzone przez nie dania. Na zjedzenie ryżu z warzywami będziecie kolejne 355 dni (Jerozolima jest co prawda w Azji, ale chyba mimo wszystko nie jadano tam takich dań...), a okazja, by zjeść karpia, jest tylko jedna w roku. I również te 355 dni pozostanie Wam na to, by prowadzić bezsensowne głodówki i diety oczyszczające, by tylko wrócić do wagi sprzed świąt. Choć może jeżeli będziecie podejmować właściwe decyzje słuchając przy tym własnego organizmu, wcale nie będzie to konieczne?

PS: Przepraszam również, że nie skomentuję Waszych dzisiejszych wpisów, ale już sama myśl o jedzeniu wywołuje u mnie odruch wymiotny.