36.

Drożdżowe racuchy z jabłkami i jogurtem naturalnym

     Wstaję rano i jak zwykle podczas jedzenia śniadania - wchodzę na facebooka. Nowe powiadomienia - już z dziesięć osób zdążyło mi złożyć życzenia. Biorę do buzi kawałek racucha. Pierwszy esemes o wiadomej treści. Drugi kęs. Wiadomość od dziadków. Właściwie to całkiem miłe uczucie, choć tak mocno uświadamia mi, że pewien okres w moim życiu odchodzi bezpowrotnie. No ale dość tych gorzkich żali! Może jutro podzielę się z Wami zdjęciami prezentów, które dostałam. Co prawda tylko od rodziców, którzy zaskoczyli mnie wczoraj z tortem i życzeniami w kuchni (kiedy stałam przed rozgrzaną patelnią), ale zawsze to coś. Pewnie prezenty od nich pozostaną jedynymi, bo przez to, że są pokłóceni z całą rodziną, nikt nie wydaje się już o mnie pamiętać. Zostaje jeszcze babcia, która z nami mieszka. No właśnie - to takie krępujące. Babunia co tydzień, kiedy wracam do domu, pierwsze co robi, to przychodzi do mnie z stuzłotowym banknotem w ręku i daje tłumacząc, jak bardzo mnie kocha i cieszy się, że się dobrze uczę. Z początku nie miałam nic przeciwko temu, ale teraz już nawet głupio mi te pieniądze przyjmować (haha, mając świadomość, jak błędne mniemanie ma o mnie babcia). W ciągu dwóch dni tego weekendu dostałam od niej trzysta złotych. Niejeden człowiek chciałby tyle zarabiać, a ja czuję się jak ostatni darmozjad. Bo kiedy mam już te pieniądze, to jak tu ich nie wydać? I w efekcie kupuję coraz więcej rzeczy, które de facto nie są mi w ogóle potrzebne. No ale przecież "stać mnie".
Jej, co ja mam zrobić? Sama już nie wiem, chyba przestanę przyjeżdżać do domu.