296.

Omlet biszkoptowy z czekoladowym kremem daktylowym z kawałkami surowego kakao

      Wczoraj wieczorem po deszczu poszłam sobie biegać, bo nie ma dla mnie chyba ku temu lepszych warunków. Wróciłam grubo po dwudziestej pierwszej, a mama już na powitanie w samej bramie zaczęła na mnie krzyczeć. Nie wydarła się na mnie jednak dlatego, że biegam tak późno, ale dlatego, że nic jej o tym nie powiedziałam, bo chciała iść biegać ze mną. Od razu się uśmiechnęłam. Obiecałam jej, że od następnego razu możemy biegać wspólnie, nawet jeśli miałabym ją "eskortować" krążąc wokół niej, żeby nie być zmuszoną zatrzymywać się co chwilę. Naprawdę chciałabym, żeby to nie był słomiany zapał i żeby mama w końcu zmieniła coś w swoim życiu. Nawet nie pamiętam jej już szczupłej. Nie chodzi nawet o samą sylwetkę, ale o jej zdrowie. Mam nadzieję, że uda mi się ją jednak zreformować.

A na zdjęciach moje przemoknięte najacze i pierwsze w tym roku poziomki (pozujące na maminej ręce) - zebrane kosztem poprawienia swojego najlepszego czasu na tej trasie i dziesiątek ukąszeń komarów. Zjedzone jako posiłek pobiegowy. (;