471.

Frittata z trzech jaj z jarmużem i pecorino romano

Jeżeli ta dobra passa wytrawnych śniadań potrwa jeszcze dłużej, to niedługo nie będą się tu chyba pojawiały inne.

Za cztery tygodnie pięćsetny wpis - jakieś pomysły, sugestie?

FRITTATA Z JARMUŻEM

(1 porcja)

          3 jajka

          solidna garść jarmużu (ok. 80-100 g)

          ok. 30-gramowy kawałek sera pecorino romano

          (można użyć też innego twardego włoskiego sera)

          szczypta soli

          +masło klarowane do smażenia

Jarmuż porwałam na mniejsze kawałki, sparzyłam wrzątkiem, przelałam zimną wodą i dokładnie odsączyłam ręcznikiem papierowym. Białka oddzieliłam od żółtek i ubiłam je ze szczyptą soli na sztywną pianę. Następnie cały czas miksując dorzuciłam żółtka i ser. Na koniec dodałam do masy jajecznej jarmuż i delikatnie połączyłam je łyżką. Na małej patelni rozgrzałam łyżkę masła klarowanego, które dokładnie rozprowadziłam po jej dnie. Na rozgrzane masło wylałam masę jajeczną i na małym ogniu smażyłam przez ok. 5 minut, dopóki boki omletu nie były ścięte. Następnie wstawiłam go razem z patelnią do piekarnika nagrzanego do 200 stopni i dopiekałam przez kolejne 10 minut.

TYDZIEŃ W RYTMIE PONIEDZIAŁKU vol. 8: Brian Eno

Chociaż postać Briana Eno (jak i zresztą zespół Roxy Music) nie jest mi obca, to do tej pory bliższe były mi jednak jego instrumentalne aniżeli wokalne poczynania. Właściwie z tymi drugimi nigdy nie było mi po drodze - aż do czasu, kiedy jakimś trafem wśród sterty wielu innych albumów w moim koszyku znalazła się również płyta "Taking Tiger Moutain (By Strategy)". Zdążyła jednak swoje odleżeć jeszcze fabrycznie zapakowana, zanim wracając do domu w zeszłym tygodniu nie włączyłam jej w końcu w samochodowym odtwarzaczu. Przez mniej więcej cztery pierwsze utwory słuchałam z lekką konsternacją i tajemniczym półuśmieszkiem na twarzy. Biję się w pierś, bo nie doceniałam do tej pory Eno wokalnie. Zasłuchując się w jego ambientowych tworach i zupełnie ignorując śpiew na mojej instrumentalnie ulubionej "Another Green World", pozostawałam do tej pory obojętna na głos Briana. Jakkolwiek, zaraz po powrocie do domu włączyłam płytę jeszcze raz. A potem jeszcze raz. "Taking Tiger Mountain" przypadnie do gustu na pewno wszystkim fanom talentu Davida Bowiego, bo wrażenia inspiracji (i muzycznej, i jeżeli idzie o charakterystyczną manierę w śpiewie) nim jakoś nie mogłam odeprzeć w trakcie pierwszego odtwarzania. "Taking Tiger Mountain" to również zupełne odcięcie się od tego, co tworzył wówczas Eno wraz z Roxy Music, które mnie zresztą nigdy nie pociągało.